سعید رجبی فروتنحسین رحیم نیا(راوی)-دراین چند روزی که به نوعی فرصت نوشتن و رصد نمودن اوضاع احوال شبکه را نداشتم ، سودای این دغدغه بی نام و نشان در ذهنم میگذشت که چرا درمورد آفتهای جدید ویدئو رسانه یعنی "حضور موازی شبکه های قانونی بنیاد بازیها و یا همان تشکیلات نرم افزاری"را که به نوعی "دور زدن قانونی" ویدئو رسانه میبایست خواند، کسی جلو دار نیست و این مسئله مهم را که در بسیاری مواقع با نان و نام ویدئو و خانواده ان بازی مینماید را قانونی و یا مراجع مرتبط رسیدگی و پیگرد نمی نمایند تا با تصویب مولفه ای قوی جلودار این "آفت" باشند؟
این سوال و هزاران سخن از این دست ذهن خسته ام را وادار براین نمود تا براین مسئله فلم را به مدد بگیرم و از این احوال بنویسم.
اگر ذهنم یاری نماید از وقتی که تشکیلات نمایش خانگی توسط سازمان سینمایی کشور به پائین ترین سطح سازمانی خود در دو دهه اخیر مبدل گشت و این امر حداقل در ایران به نوعی تنزل پیدا نمود، تصور این مهم دور از ذهن نبود که "بازی"های جدیدی رونمایی شوند و در کنار "بازی" های صنعتی و مخاطب پسند خود در لوح های فشرده خوش آب و رنگ، بازی های منحصر به فرد خود را که هدفی جزء تیر خلاص به سمت ویدئو و ویدئو رسانه بر سر نداشته اند، در کشور منسجم و هماهنگ نمودند. که به نوعی قدرت تشکیلات مشابه اما غیر مرتبط خود را اینگونه واضح و روشن به رخ موسسات کشاندند و همگان را مسخ این ترفند و حرکات خاص خود نمودند. هرگز خیال این موضوع هم به ذهن هیچ تحلیلگری خطور نمیکرد که روزگاری ویدئورسانه به سطحی برسد که از تیراژ میلیونی به چند هزارتا برسد و شرکتهایی با برندهایی غیر آشنا ادعای سروری بر نمایش خانگی نمایند و با ارائه محصولاتی خاص و معتبر از دنیای تصویر ویدئو در آنسوی مرزها که با اسکارهای خود قند در دل مخاطب آب می انداختند حال امروز به جای آنکه از طریق سیستم رایج کشور و با توجه به حساسیت ها و خط قرمزهای لازم دوبله و ممیزیهای معقول و لازم آماده گردد اما امروز با هر صدایی و هر روش و کلکی تهیه و با یک مجوز رسمی غیر مرتبط خیلی سهل تر از خوردن آب، وارد شریان توزیع نمایش خانگی میشود که برای دریافت تله فیلم پخش شده از رسانه ملی هم مجبور است حداقل پروسه و بروکراسی های موجود در اتاقهای ارشاد را بگذراند که آیا کار مجوز بگیرد و یا ….
در مورد تولید و تکثیر دوبله فیلمها و انیمیشنهای روز دنیا توسط کمپانیها و شرکتهای غیر مرتبط ، شاید هزاران اعتراض و طومار نویسی در سال گذشته شاهد بودیم اما به راستی قانونگذار این اصل کیست و چه کسی باید داور این ماراتن مجوز داری باشد که با گذشت هر روز ضربه های مهلک تری بر پیکر بی رمق و بی نوای ویدئو و نمایش خانگی می نوازد و هیچ مرجعی نمیگوید این ندای خفیف از پیکر بی جان کدام بدبخت و بیچاره ای شنیده میشود؟
آیا از این قضایا مدیران موسسات ویدئورسانه راضی هستند که اعتراض رسمی خود را آتشوار و انقلابی عملی و هویدا نکرده اند و بر روزه سکوت خود بیش از پیش با عزمی راسخ اصرار می ورزند؟
آیا بعد از ورود مهمانهای ناخوانده ای همچون حضور سوپرمارکتها به جمع عرضه کنندگان محصولات فرهنگی که حال آنها هم داعیه پدر و ولی ویدئو را در سر خود می پرورانند و یا حضور "سک سک" و "لپ لپ" های خوش آب و رنگ در سبد به اصطلاح فرهنگی خانوار که به طرقی رنگ و معنای ویدئو رسانه را بی سمت و سو نموده حالا نوبت این آفت سیاه و تلخ شده که با موازی کاری صنف نرم افزار و بازیهای رایانه ای فردا خود را یگانه میراث دار خیلی از امور مرتبط با نمایش خانگی بدانند و چند صباحی دیگر هم خودشان را مقتدرانه وارث بی چون و چرای ویدئو و این حوزه جا بزنند؟
به راستی آیا حمایت برخی از موسسات ویدئو رسانه در رسمیت شناختن محصولات این گروههای مجهول به صرف حتا توزیع منظم و فروش آثارشان به هر طرقی در شبکه رسمی نمایش خانگی به نوعی خط بطلان بر رسالت فرهنگی ویدئو و نمایش خانگی نیست؟ به این کار آیا میخ بر تابوت خودمان کوباندن نمیگویند؟
با همه این مسائل چراهای بسیار فراوان با دورنماهای مجهول بر بالای سر من همچنان در حال جهش و پرش می باشد که مقصر اینهمه بی نظمی و خط خطی بر چهره ویدئو رسانه در سالهای اخیر به معنای واقعی معلوم نیست که کیست و چیست و کجاست؟
نمیدانم چرا هیچ مدیر ویدئو رسانه ای احساس ناامنی نمیکنند از این "فاجعه" و به نوعی خودشان را به خوابی زده اند که برای هرکسی نان و آب نداشته باشد برای صنف جدیدالتاسیس بازیهای رایانه ای و نرم افزار رسانه ای ها شیرین و خوش رنگ است؟
واقعا این سوال بی پاسخ من در قلم کدام قانون و قانون گذار و دلسوزی حل میگردد که :
این همه "چرا" واقعا چرا…؟
اضافه کردن نظر