گمشده در غبار

کمتر کسی تصور می کرد هشتمین جشنواره بین المللی پویا نمایی تهران اینگونه در سکوت و بایکوت خبری رسانه های گروهی گرفتار شود و این "دریتیم" این چنین مورد بی مهری قرار گیرد.

هر قدر روابط عمومی جشنواره در زمینه اطلاع رسانی ضعیف عمل کرده باشد، رسانه های گروهی از جمله تلویزیون نباید وظیفه و رسالت خود را در برابر رویدادی به این بزرگی و اهمیت فراموش کنند.

هشتمین جشنواره پویا نمایی تهران در شرایطی به کار خود پایان می دهد که سینمای ایران برای نخستین بار شش فیلم بلند انیمیشن را راهی جشنواره فیلم فجر ساخت که از بین آنها دو اثر به نمایش درآمدند.

در میان کارهای تولید شده از اقدام شرافتمندانه مدیر عامل خوشنام موسسه "سینما ۲۴ "هم به راحتی نمی توان گذشت که یک تنه به حمایت از تولید و ساخت انیمیشن بلند "دراکولا در تهران" بر آمد و زمینه اشتغال دهها نفر را در طول چندین ماه متوالی فراهم کرد.

مشخص نیست که با توجه به پتانسیل های انیمیشن ایران چرا کمتر مدیری سینمایی راضی نیست که با آن عکس یادگاری بگیرد و به بالندگی آن یاری رساند.

اکران نوروزی امسال با فیلم انیمیشن "تهران ۱۵۰۰" اراسته شده است و احتمال می رود استقبال از این اثر نقطه عطفی را در صنعت انیمیشن کشورمان به دنبال داشته باشد. با این همه کماکان این سوال باقی است که چرا جشنواره دو سالانه پویا نمایی این چنین در غبار مهجوریت از نظرها دور می ماند و کمتر ویژه برنامه ای برای آن تولید و پخش می شود.

جدا از برگزاری منظم جشنواره پویانمایی؛ انیمیشن ایران برای راهیابی به بازارهای جهانی نیازمند توجهات ویژه ای از سوی سیاست گذاران است. در یک نگرش کلی رئوس سیاست های مورد نیاز ناظر بر این پارامترها باید باشد:

-تاسیس بنیاد خاص برای انیمیشن. این اتفاق زودتر از گیم که با راه اندازی بنیاد بازی های ملی رایانه ای انجامید، باید برای انیمیشن رخ می داد.

-فراهم کردن بستر مناسب برای جلب همکاری و سرمایه گذاری شرکتهای بزرگ تولید انیمیشن در سطح جهان (تعریف مشوقهای لازم)

-تعریف دقیق ومعافیت های مالیاتی و مشوقهای صادراتی برای فعالان بخش خصوصی در حوزۀ انیمیشن

 -رقابتی کردن فضای کاری با فرآهم کردن زمینه تأسیس شرکتهای تولیدی انیمیشن متعدد و افزایش رقابت در بخش فروشندگان و تولیدکنندگان.