از نمایش فیلم های کفر آمیز تا خلاف عفت

برای دوستانی که از دور دستی بر آتش دارند و با چالش های پیش روی مدیران رسانه ای کشور آشنا نیستند، شاید مشاهده دو نمونه واکنش در برابر فیلم های به نمایش درآمده در سینما و تلویزیون کشور، بقدر کافی روشنگر باشد. آزادی بیان حکم می کند باب انتقاد همواره گشوده باشد و مراجعی هم که هدف انتقاد قرار می گیرند، پاسخ لازم را ارائه دهند. اما در عرصه هنر آنچه که باید از  آن حذر کرد، نگرش صفر و صدی به محصولات و آفرینش های هنری است. چه بسیار فیلم هایی که سالها در محاق توقیف درآمدند اما با فرو نشستن غبار سوء تفاهم ها، اکران و بارها از رسانه ملی پخش شدند. آدم برفی یادتان هست؟ برای جلوگیری از نمایش دختری با کفش های کتانی کم فعالیت نشد. در مقابل گسترش آسیب های اجتماعی ساخت آثاری نظیر دختری با کفش های کتانی را موجه جلوه داد. غرض آن نیست که همه فیلم های در حال نمایش را یکسره تطهیر کرده و  در مقام دفاع مطلق از آنها برآییم . منظورم این است که شرایط را باید بالنسبه سنجید و اگر خدای ناکرده مسئولان امر را فاقد صلاحیت نمی دانیم، قدری در قضاوت ها احتیاط و حزم بیشتری را چاشنی کلام سازیم و به مصداق مومن آیینه مومن است، هر قدر هم معترض وضع موجود هستیم، لحن ناصحانه را پر رنگ تر کنیم. به نظرم فقدان فضای گفتگو و مناظره اصحاب فکر و نظر متاسفانه عوارض منفی خود را بروز داده است. در چنین شرایطی اعتراض جای خود را به انتقاد خیرخواهانه داده و در این میان مراجعی که آماج انتقادات هستند با اوصاف شایسته ای  به افکار عمومی معرفی نمی شوند. ببینید و بخوانید.