سعید رجبی فروتناز جمع بندی جلسه روز یکشنبه جمعی از نمایندگان کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی با رییس سازمان سینمایی کشور ظاهراً روایت های متفاوتی بازگو شده است. به یک روایت بازنویسی فیلمنامه مورد توافق طرفین قرار گرفته است و بر اساس یک نقل قول دیگر، مطالعه فیلمنامه و بحث و بررسی در باره آن مورد تاکید بوده است. نماینده محترم دیگری هم سر حرف خودش ایستاده است و اصلاً موضوع فیلمنامه را حائز اولویت ندانسته و هشدار می دهد که با توجه به اقتصاد ضعیف سینمای ایران چه لزومی به صرف هزینه در پای این فیلم است.
در بین همه اظهاراتی که از جلسه دیروز به بیرون منعکس شده، هیچ مطلبی در باره عدم صلاحیت کارگردان به وسط کشیده نشده است و احتمالاً حضور کارگردان فیلم در کمیسیون فرهنگی رافع ابهامات موجود بوده است.یعنی قلمفرسایی هایی که علیه کارگردان و سوابق حرفه ای او در گذشته شده بود، در کوره مباحثات داغ دیروز از اذهان پاک شده است و وجاهت او برای ساخت اثر محل مناقشه نبوده است.
اگر چنین برداشتی مقرون به صحت باشد، باید پرسید مسئول بی پروایی و تند روی در این زمینه و آلوده ساختن فضای فکری جامعه به مصادیق خاص که شاید به نوعی اشاعه فحشا باشد، بر عهده کیست و از این پس تطهیر ساحت اجتماع از زنگارهای بی اخلاقی های اخیر را چه کسی بر عهده می گیرد؟
در سوی دیگر ماجرا نمایندگان محترمی که فرصت و وقتی را برای خواندن مطالعه گذارده اند، ضروری است همگی درک روشن و دقیقی از زبان و بیان سینما داشته باشند. اگر آقای نوباوه را استثنا کنیم، سایرین چنین دانش و اهلیتی را در خود سراغ دارند؟ بطور طبیعی در این ارزش گذاری سلیقه آقایان نمایندگان نیز دخیل خواهد بود. غافل از آنکه به موجب قانون مرجع تصویب و تشخیص اهمیت و اولویت طرح های قابل حمایت، سازمان سینمایی و وزارتخانه متبوع آن است. البته حق سوال و تحقیق و تفحص برای نمایندگان محفوظ است اما زمانی که صلاحیت کارگردان موجه جلوه می کند و با فیلمنامه از اساس کسی مشکل ندارد، به نظر نمی رسد ورود به مسئله اولویت داشتن یا نداشتن فیلمنامه در شان نمایندگان محترم باشد.
با فرض اینکه فیلمنامه نیز مقبول افتد، آیا پیشاپیش فیلمی که بر اساس آن مقابل دوربین برده شود، نمره قبولی از نمایندگان می گیرد و یا انکه حضرات حق بازبینی فیلم را هم برای خود محفوظ و محترم می شمارند؟
اگر فردای روز بازبینی، نمایندگان دریافتند که فیلم با آنچه که آنها در ذهن شان تصور کرده بودند، مغایرت دارد تکلیف چیست؟ آیا اصل تفکیک قوا و وظیفه نمایندگی حکم می کند که وکلای شریف ملت به چنین حدود و ثغوری ورود کنند؟
نگرانی وقتی بیشتر می شود که نماینده ای می فرماید با توجه به اقتصاد نحیف و ضعیف سینما، صرف ۷ میلیارد تومان بودجه در این زمینه توجیه ندارد. در اینکه اقتصاد سینما رنجور است شک نباید کرد اما همین آقای نماینده تاکنون مطالعه و تعمقی در چرایی ضعف بنیان اقتصادی سینما در سه دهه گذشته به عمل آورده است؟ اگر سینما از جمله رسانه های استراتزیکی است که نیازمند اختصاص اعتبارات و بودجه ای در خور رسالت و اثر بخشی بی بدیل آن است، چرا در همه ادوار گذشته حق آن به درستی ادا نشده است؟
انتظار بی جایی نیست که اگر از وکلای ملت بخواهیم به اندازه وقت و بهایی که به سینما داده اند، از آن متوقع باشند و پس از آن مو را از ماست بکشند. اگر در حال حاضر پروژه های بزرگ سینمایی دیگری در دست تولید است و خوشبختانه به منابع مالی دیگری به جز بودجه ناچیز سینما متکی هستند، می توان راهی را جست تا همان منابع مشروع و قانونی چتر حمایت خود را بر سر سینماگران دیگری بگیرند که اعتبارات مصوب سینمای کشور تکافوی نیاز آنها را نمی دهد. زیرا واقعاً اغراق نکرده ایم اگر ادعا شود، کفاف کی دهد این باده به مستی ما!
به عبارتی می توان از سازمان سینمایی -با لحن و موضع ارشادی- خواست، برای جلب سرمایه گذار تلاش بیشتری نماید. البته اگر با فضاسازی منفی ایجاد شده، سرمایه گذاری حاضر باشد ریسک چنین کاری را به جان بخرد.!
عبارت پایانی این مختصر را در شرایطی می نگارم که فیلمنامه مورد بحث را نخوانده و در مقامی هم نیستم که بتوانم در باره رتبه آن در فهرست اولویت های موضوعی سینمای ایران اظهار نظر کنم. فقط این قدر می دانم که گاه موضوعی بهانه ای می شود تا در ورای ان حرف ها و ایده های مهمتری را مطرح ساخت. به قول مولانا:
ای بردار قصه چون پیمانه است معنی اندر وی بسان دانه است
در همین رابطه بخوانید و مطالعه کنید.
اضافه کردن نظر