زیارت از روزن سینما

شش هفت ساله بودم. یک روز صبح دیدم مادربزرگ هایم چادر و چاقچور کرده اند و می خواهند بروند پابوس امام رضا علیه السلام…

خیلی خوشحال بودم. تصوری که از مشهد و حرم و گلدسته هاش داشتم، چیزی در حد عکس های قاب گرفته فامیل های دور و نزدیکی بود که دست به سینه پشت به حرم ایستاده بودند و مهربانانه به عکاس زل زده بودند. اما وقتی فهمیدم قصد دارند خواهری را که از من یک سال بزرگتر بود با خودشان به مشهد ببرند و منو تنها بگذارند، زدم زیر گریه. هر قدر مامان و مادر بزرگ ها بیشتر لی به لالام می گذاشتند، صدای گریه مو بلندتر می کردم. اون جور موقع ها سر و صورتم را فشار می دادم به نرمی رختخواب هایی که مامان گوشه ای از خونه با سلیقه روی هم چیده بود و یک ملحفه رنگی هم روشون کشیده بود. رختخواب  هایی که در غیاب مادر بالا رفتن و پایین پریدن از آنها برای ما حکم یک جور بازی مفرح و جذاب را داشت. خواهرم با اینکه دلش به حالم سوخته بود یا حداقل در ظاهر اینطوری نشان می داد، زیاد دم پرم نمی آمد. خداییش کاری از او بر نمی آمد. او هم بدون آنکه خودش بخواهد دعوت شده بود. این حرف را مامان می زد. روزهایی که دلتنگ رفتن آنها به مشهد بودم، مامان روی دار قالی برای اینکه منو آرام کنه، می گفت: دعا کن آقا ما را هم یک روز بطلبه و با اقاجانت و بقیه خواهرات بریم زیارت. آن روز نمیدانم چطور شد که توانستند منو آرام کنند و  برای مدتی راهی سفر بشوند. هر وقت هم که از مامان می پرسیدم کی برمی گردند؟ جواب درست و سر راستی بهم نمی داد. اگر اشتباه نکنم پاییز همان سال یک روز غروب که باد سردی هم می وزید؛ مادر بزرگ ها به خانه ما آمدند و به مادرم چیزهایی گفتند. هر چی بود مادر رضایت داد و کمک کرد تا لباسهایم را بپوشم آماده رفتن بشوم. به کجا ؟ نه خودم می دانستم و نه خواهر بزرگترم که چند وقتی بود عکس یادگاریش با مادر بزرگ ها در سفر به مشهد مقدس روی طاقچه اتاق جا خوش کرده بود. خواهرم با اینکه کنجکاو بود تا از ماجرا سر در بیاورد و بفهمد مقصد من و مادر بزرگ ها کجاست اما خیلی بی تابی نشان نمی داد. شاید حق من میدانست که دست در دست مادر بزرگ ها که یکی را ننه و یکی را بی بی صدا میزدیم، قدم در راهی بگذاریم که از مقصدش بی خبر بودم. به گمانم بیست دقیقه ای طول کشید تا پای پیاده به میدان مرکزی شهرمان برسیم. جایی که هنوز هم اراکی ها آن را به باغ ملی می شناسند. جلوی ساختمان بزرگ و شلوغی که روی آن نقاشی بزرگی از کعبه کشیده بودند، توقف کردیم. ما هم مثل بقیه مردم برای خرید یک تیکه کاغذ- بخوانید بلیط – پشت در یک باجه کوچولو به صف ایستادیم. چند دقیقه بعد که در سالنی تاریک با بهت و حیرت تصاویر متحرکی را روی پرده دیدم و صلوات و الله اکبر گفتن های تماشاگران را شنیدم، تازه فهمیدم مادر بزرگ های مهربان برای اینکه غم و غصه آن روز را از دلم در بیارند، منو به تماشای فیلم مستند خانه خدا برده بودند. بعدا” فهمیدم خود شان هم برای اولین بار در عمرشان پا در جایی گذاشته بودند که اسمش سینما بود. قسمت من این بود که اولین سفر زیارتی ام نه با اتوبوس و قطار بلکه به مدد آینه جادو و در رکاب مرکبی خیال انگیز به نام سینما باشد. حالا سالهاست که مادر بزرگ هایم به دیار باقی پر کشیده اند و من آشنایی ام با سینما و چشیدن شیرینی زیارت را مدیون آنها هستم.
در سالروز میلاد با سعادت آقا علی ابن موسی ارضا علیه السلام با تقدیم بهترین سلام ها و تحیات به آستان و مضجع نورانی اش، توفیق رهنوردی راه اولیای خدا و ائمه هدی را برای خود و شما یاران همراه مسئلت می کنم.
از کوی تو بیرون نرود پای خیالم/ نکند فرق به حالم/ چه برانی چه بخوانی/ چه به اوجم برسانی چه به خاکم بکشانی/ نه من آنم که برنجم نه تو آنی که برانی