سعید رجبی فروتندر ارتش و نیروی انتظامی جوان‌گرایی یک اصل است و به همین خاطر دانشگاهها و دانشکده‌های خاص این دو نیرو، فارغ از اوضاع اقتصادی کشور، مرتب در حال آموزش درجه‌داران با تخصص‌ها و گرایش‌های مختلف هستند، تا جای خالی بازنشستگان با نیروی جوان و تازه نفس پر شود.
در عرصه فرهنگ و آموزش از این خبرها نیست. همین چند روز پیش رییس‌جمهور اجازه داد تا هفتاد هزار معلم بازنشسته دعوت به کار شوند و بصورت حق‌التدریسی کمبود نیروی آموزشی را در سراسر کشور جبران کنند. این تصمیم به این معناست که دست دولت برای استخدام بسته است و کشش بار مالی ناشی از آن را ندارد. شاید هم دانشگاههای تربیت معلم و دبیر کشور، ظرفیتی به اندازه نیاز هر ساله آموزش و پرورش ندارند و در سایر دانشگاهها نیز بر خلاف گذشته گرایش‌های تربیت دبیر وجود ندارد.
با احترام به سوابق و تجربه آموزگاران بازنشسته، محصلین امروز به معلمین جوانی نیاز دارند تا علائق و نیازهای نسلی آنها را بهتر درک کنند و با حوصله و آستانه تحمل عصبی بالا، یارای هر گونه مواجهه با نسل ناآرام و معترض به مناسبات موجود را داشته باشد.
طراوت و شادابی معلمین و دبیران یکی از جاذبه‌های ظاهری آنها برای محصلین است. این امکان می‌تواند راه نفوذ دبیران به دل بچه‌ها باشد و به تفاهم و صمیمیت آنها با یکدیگر یاری رساند.
در سایر دستگاه‌های فرهنگی از جمله ادارات ارشاد نیز همواره باید باب جذب نیروی رسمی باز باشد و سیستم گزینش به گونه‌ای نباشد که جوانان داوطلب استخدام را به ریاکاری و نفاق وادار سازد.
شرط موفقیت نیروی فرهنگی در صداقت رفتاری و گفتاری اوست. اگر گزینشگران توقعات حداکثری مانند دهه‌های شصت و هفتاد از جویندگان کار داشته باشند، زمینه برای حضور فرصت‌طلبان بی‌هنر فراهم می‌شود و هنرمندانی که جوهر صداقت آنها دستمایه خلق آثار ارزشمند و نیز حسن رفتار و رابطه با ارباب رجوع است، در مسلخ تعصبات ایدئولوژیک و تندروی‌های بی ضابطه، بی‌انگیزه خواهند شد.
این روزها از کمبود نیروی جوان که مناسب پست وزارت در دولت پزشکیان باشند، زیاد شنیده‌ایم. جوان تحصیلکرده و توانمند زیاد داریم اما نظام گزینش رسمی چندان دایره تنگی را برای احراز مشاغل حساس و پایین‌تر از آن تعریف کرده است که کمتر بنی‌بشری از فیلتر‌های تعبیه شده می‌تواند، عبور کند.(به جز فارغ التحصیلان یک دانشگاه خاص که معرف حضور همگان است!)
ادامه تنگناهای موج تضعیف و ناکارآمدی مدارس، دانشگاهها و ادارات فرهنگی و حاشیه‌نشینی و اتلاف سرمایه‌های انسانی را در پی خواهد داشت.
جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را
نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را( شهریار)
اضافه کردن نظر