جابجایی فله ای فیلم، صف اکران کوتاه تر می شود؟

اکران پنج فیلم تازه از اول آذر در سینماهای کشور پس از آن صورت می گیرد که فیلم های سرگروه نتوانستند کف فروش را حفظ کنند و آن دسته از فیلم هایی هم که در گروه آزاد به نمایش درآمده بودند، توفیقی در جلب تماشاگر نداشتند. شش فیلمی که طی ۴۰ روز گذشته در سینماها به نمایش درآمده اند، مجموعاً کمتر از یک میلیارد تومان فروش کرده اند و حدود ۱۲۰ هزار نفر را به سینماها کشانده اند. به عبارتی متوسط فروش گیشه هر فیلم کمی بیش از ۱۵۰ میلیون تومان است. در شرایطی که فقط ۳۷% این مبلغ به تهیه کننده می رسد می توان تصور کرد که این تعداد فیلم چه شکست فاحشی را متحمل شده اند؛ بطوریکه عرضه آنها در نمایش خانگی و اینترنت نیز مرهمی بر زخم شان نخواهد بود.

فیلم های «رقص پا»، «انزوا»، «غیرمجاز»، «شنل»، «حقه باز دم دراز» و «ازادی به قید شرط» با اینکه در تک سئانس هایی ممکن است نمایش شان ادامه داشته باشد، اما در حالی میدان را به پنج فیلم تازه وانهادند که به جز تازه ترین فیلم «مسعود کیمیایی» یعنی«قاتل اهلی» با کمال تاسف فروش دلگرم کننده ای را برای چهار عنوان «از صفر تا سکو»، «اشنوگل»، «ثبت با سند برابر است» و «پینوکیو عامو سردار»نمی توان متصور شد.

اگر با عینک صرفاً مالی و محاسباتی به ساخت فیلم در ایران و سود و زیان ناشی از آن نگاه کنیم، در نگاه اول چیزی جز یاس و نومیدی حاصل نمی شود، زیرا تعداد فیلم هایی که موفق به بازگشت سرمایه و کسب سود نسبتاً خوبی می شوند، در برابر انبوه فیلم هایی که دست خالی از گیشه برمی گردند، قابل توجه نیست. با این همه تنور تولید در سینمای ایران همیشه گرم است و شراره کشف استعدادهای جوان، آسمان هنر را روشن می کند. چرا!؟

برای اینکه: همواره سرمایه گذارانی به اشتباه وسوسه سینما به جانشان می افتد، سینماگرانی برای تجربه های اول چشمداشتی به بازگشت سرمایه ندارند و شکست در قدم اول را نوعی انباشت تجربه و اعتبار می دانند، سینماگرانی با دو روی سکه سینما کنار آمده اند(شکست و موفقیت)، فیلم اولی هایی که برای تامین سرمایه به هردری می زنند و معونه فیلم اول را دست و پا می کنند، سینماگرانی که «برند» شده اند و ناز و کرشمه اشان خریدار دارد و …

برای همین است که قصه سینما هیچوقت به سر نمی رسد و چراغش در عصر پیشا دیجیتال، دیجیتال و پسا دیجیتال روشن است گیرم گاه کم فروغ و گاه پر فروغ!