کبوتر با کبوتر، باز با باز

 درست است که در سبد فیلم هر موسسه ای باید تنوع لحاظ شود و به تناسب ذائقه مخاطبان فیلم هایی با ژانرهای مختلف چیده شود، اما نباید در این راه دچار افراط شد و پیشینه موسسه را با ارائه آثاری نازل در نزد مخاطبان دچار خدشه کرد. به عنوان مثال موسسه قرن بیست و یکم که حرف اول را در زمینه تامین و عرضه فیلم خارجی می زند(جدا از اشتباهاتی که در انتخاب مستر یکی دو عنوان داشته است)، در سال های گذشته در انتخاب فیلم سینمایی ایرانی تلاش داشت تا ضمن تنوع حداقل هایی را از حیث کیفیت مد نظر قرار دهد اما نگاهی به کارنامه این موسسه در سال های اخیر گویای کوچک شدن سبد فیلم های ایرانی است و وسواس گذشته در گزینش عناوین ایرانی مورد توجه قرار نمی گیرد. همین تغییر رویکرد در باره عملکرد سالجاری یکی دیگر از موسسات صادق است. موسسه ای با خرید رایت فیلم های نسبتاً درخور اعتنای استراحت مطلق، جیب برخیابان جنوبی و اخیراً در دنیای تو ساعت چنده، بذر انتظار متفاوتی را در ذهن مخاطبان خود نشانده و خود را به عنوان ناشر آثار متفاوت سینمای ایران جلوه داده است اما ظاهراً در ادامه در این سنت و رویه تجدید نظر کرده و به دریا کنار متمایل شده است. به این نشان که در تازه ترین محصول منتشر شده خود، نوید! انتشار این فیلم را داده است.

دریا کنار و فیلم هایی شبیه آن همانطور که در سینما اکران شده اند، لاجرم در نمایش خانگی نیز باید عرضه شود و پولی را به سرمایه گذارانش برگردانند، اتفاقاً این فیلم در سالجاری اکران شده است و همان بهتر که فاصله زیادی بین نمایش عمومی آن در سینما و ویدیو نیفتد اما حفظ راکورد و روندی ثابت در انتخاب فیلم، اصلی مهم است که مخاطب دوست دارد با مطالعه عملکرد یک موسسه آن را ببیند و به خاطر بسپارد.