موفقیت سیزده منهای یک

هر هفته که از پخش قسمت های تازه سریال شهرزاد به عنوان دوازدهمین سریال نمایش خانگی می گذرد، بر شمار تماشاگران آن اضافه می شود. البته این افزایش الزاماً به معنی افزایش تیراژ حدوداً سیصد هزارتایی این مجموعه نیست. زیرا خیلی از کسانی که راغب به تماشای مجموعه از قسمت اول آن شده اند، مجاری مختلفی برای دسترسی به نسخه های هشت گانه سریال دارند که حلال ترین آن دانلود از سایت رسمی مجموعه و یا امانت گرفتن نسخه ارجینال از خریداران مجموعه است.

چرا شهرزاد پس از قهوه تلخ توانسته است موجی در جامعه ایجاد کند و طبقات مختلف مردم را به تماشای خود فرابخواند، قطعاً ریشه در ساخت حرفه ای و هوشمندانه آن دارد و هیچگونه کم کاری و سهل انگاری تا اینجای کار در ساخت اثر مشاهده نشده است. همانطور که قابل پیش بینی بود، طراحی داستان و شخصیت های جاندار آن به گونه ای است که داستان های فرعی نقش سوخت مکمل را برای رویداد اصلی ایفا می کنند و هر بار عمق و بعد بیشتری به ملودرام تراژیک شهرزاد می بخشند. بی شک یکی از مولفه های اصلی مجموعه، پیشینه تئاتری و درام نویسی نویسندگان مجموعه است. همین مولفه باعث شد تا پیش از ثمینی و فتحی، داود میرباقری نیز در دو مجموعه شاهگوش و دندون طلا تا حدی خوش بدرخشد و راه خود را از دیگر مجموعه های ناموفق نمایش خانگی جدا کند. در فضای استقبال شورانگیز از شهرزاد و دندون طلاست که میرباقری صحبت از ساخت ماه تی تی در آینده نزدیک می کند(اینجا) و فتحی از اشتیاقش برای تولید فصل دوم مجموعه خبر می دهد. (اینجا)

تردید نباید کرد که در صورت پخش سریال شهرزاد از تلویزیون، نقطه عطفی در تاریخ تلویزیون از حیث جذب تماشاچی و خلوت شدن خیابانها رقم می خورد و آثار اجتماعی و فرهنگی گسترده ای را به بار می نشاند که کمترین آن ارائه استانداردها و تراز نوینی از سریال سازی برای رسانه ملی بود. افسوس که در غیاب سریال های درخشان در این سال های سیما، مجموعه های نمایش خانگی حتی جایی در باکس آگهی های تلویزیونی ندارند و اطلاع رسانی در باره آنها حکم یک تابو را دارد.