روزهای بلند دست های خالی

روزهای بلند تابستان در حالی یکی بعد از دیگری سپری می شوند که سبد نمایش خانگی خالی تر از همه تابستان های گذشته است. طی دو هفته ای که فیلم سینمایی ایرانی در بازار توزیع نشده است، معدود عناوین خارجی و انیمیشن های نه چندان دل فریب میدان را از آن خود کرده اند و در این میان سکوت سنگینی هم فضای شبکه را در بر گرفته است. نه مسئولان دولتی سخنی در باره این رکود می گویند و نه مدیران موسسات دم برمی آورند.!

از مدیرانی که هنوز فرصت زیادی لازم دارند تا چم و خم کار دست شان بیاید، توقعی نیست ولی کم کاری موسسات در گرماگرم تعطیلات طولانی مدت تابستان و اوقات فراغت میلیونها دانش آموز و دانشجو قدری سوال برانگیز است. نه موسسات قدیمی و  نه موسساتی که در دو سال اخیر مجوز فعالیت دریافت کرده اند، به اتفاق الزامی برای تامین و عرضه فیلم ایرانی ندارند. با این ترتیب معلوم نیست مجوز های صادره با چه هدفی داده شده اند و حال که کسی در قید تامین فیلم نیست، چرا کسی بازخواستی به عمل نمی آورد.

تنها موسسه ای که شرایط موجود را درک کرده و برای خروج از رکود، واکنشی از خود نشان داده است، شرکت پخش هنر اول است که وعده داده در ۷۵ روز آینده ۴ عنوان فیلم سینمایی ایرانی در بازار توزیع کند. با این حال هنوز این سوال باقیست مگر فقط سینما ۲۴ و پخش هنر اول باید به فکر باشند و کاری کنند؟ سایر موسسات در شرایط کنونی چگونه چراغشان را روشن نگه می دارند و اموراتشان را می گذرانند؟ آیا اغلب موسسات به کار دیگری در جنب فعالیت تامین و توزیع فیلم مشغول شده اند.؟

آیا دولتمردان تنها رسالت خود را در برگزاری جلسات پروانه ساخت و نمایش خلاصه کرده اند و دیگر ابعاد شبکه برایشان اهمیتی ندارد؟ اگر توقف فعالیت های تعدادی از موسسات از جمله گلرنگ رسانه صحت داشته باشد، پاسخگوی فرار سرمایه ها از شبکه کیست؟

چگونه می توان پذیرفت شرکت معظم گلرنگ در ساخت یک مجتمع بزرگ تجاری سینمایی سرمایه گذاری کلان کند و ۱۲ سالن نمایش فیلم به مجموعه سالن های تهران اضافه کند، اما شرکت دیگری از همین مجموعه، فعالیت های خود را در شبکه به حداقل برساند.؟

تردید نباید کرد که ادامه وضع موجود ممکن است تبعات بدتری را در پی داشته و سیمای رنجور و نحیفی را به شبکه بخشد. اگر عادت خرید فیلم و تماشای آن مانند سینما رفتن از یاد مردم برود، بعید است دیگر با هیچ تمهیدی بتوان آب رفته را به جوی باز گرداند.