سعید رجبی فروتندر بین مجموعه های نمایشی شبکه نمایش خانگی پس از قهوه تلخ که در سال های ۸۹ و ۹۰ موفق به جذب میلیونها مخاطب ایرانی در داخل و خارج گردید و نقطه عطفی را برای شبکه رقم زد، کمتر مجموعه ای توانسته است به آستانه موفقیت های آن مجموعه نزدیک شود. با این حال سنت ساخت و عرضه سریال برای این شبکه همواره ادامه یافته و هیچگاه متوقف نشد و تلاش های تازه ای صورت گرفت تا به نوعی موفقیت های مجموعه مزبور تکرار شود.
در بین مجموعه های حال حاضر شبکه نمایش خانگی “شاهگوش” و “شوخی کردم” هر یک توانسته اند، بخش قابل توجهی از مخاطبان را به خود جذب کرده و ظرفیت های شبکه را برای عرضه همزمان دو سریال، در کنار توزیع ماهانه دهها فیلم سینمایی، انیمیشن و تله فیلم(TELE MOVIE ) ایرانی و خارجی نمایانگر باشند. بدیهی است در این بین ابتکار عمل سازندگان این مجموعه ها در هر بخش می تواند سبب اقبال مردم بسوی آنها شود و عارضه یکنواختی را از آنها دور سازد.
در قسمت دهم سریال “شاهگوش” کارگردان و گروه سازنده برای ترسیم شخصیت فرد معتادی که رضا رویگری نقش آن را بازی می کند، در اقدامی دور از انتظار با توسل به جلوه های ویژه تصویری تلاش قابل ستایشی برای تصویر سازی توهمات رویگری صورت داده اند. او که به پاسگاه احضار شده است، در ورودی پاسگاه دو مامور معلق در فضا را که از او استقبال می کنند دیده و در ادامه در محوطه پاسگاه نیروهای پرشمار یگان ویژه را در حال حرکت و آرایش نظامی و بر فراز آسمان نیز هلیکوپتری را مشاهده می کند. در اتاق رییس پاسگاه مر معتاد متوهمانه همه چیز را بصورت معلق در بین زمین و هوا می بیند.
طراحی و اجرای چنین فضاهایی در مجموعه های شبکه نمایش خانگی که معمولاً سرعت در تولید و عرضه حرف اول را می زند ، در جای خود شایان تحسین است و بعد عمیق تری به معرفی و پرداخت شخصیت ها و سیر ماجراهای هر مجموعه می دهد.
اضافه کردن نظر