بی تو به سر نمی شود

واقع بین باشیم و بپذیریم که ناف شبکه ویدیویی را با این گونه فیلم های ویدیویی به اصطلاح کمدی بریده اند. فیلم هایی که منتقدان هر اسمی برای آنها بگذارند، در اصل چیزی را تغییر نمی دهد. در نظام عرضه و تقاضا و منطق حاکم بر آن ساخت و عرضه فیلم هایی از این دست جواب نسبتاً خوبی را از مخاطب گرفته است.

نام بسیاری از همین قسم تولیدات به اندازه کافی همچون تابلوی برجسته ای تکلیف مخاطب را با خودش روشن می سازد و پیشاپیش این پیام را به مشتری می دهد که اگر به دنبال کار اصطلاحاً لایت یا سبک هست، در انتخابش تردید نداشته باشد.

 سر پیری و معرکه گیری، عموی خسیس من، سیاهی لشکر و عناوینی از این دست حسنی که دارند بیننده را گول نمی زنند و همانند نمایش های لاله زاری با انتخاب نامی که معرف فضای فیلم است، در باغ سبز گول زننده ای به خریدار نشان نمی دهند.

با عرضه مستمر فیلم های ویدیویی – از نوع کمدی- حالا دیگر تبیین مختصات چنین فیلم هایی کار ساده ای است. نمایش خانگی چه آن زمان که در تشکیلات دولتی مسئول و سخنگویی داشت و چه حالا که ندارد، تغییری را در روند ساخت فیلم های کمدی به خود ندید.

جشنواره فیلم های ویدیویی "رویش یاس ها" به دلیل نوع هدف گذاری، به دومین دوره خود رسید اما نقشی در اصلاح یا بهبود کیفی فیلم های شبکه باقی نگذاشت.

در این میان باید منتظر ماند و به درخشش تک ستاره هایی دل خوش داشت که ممکن است در شبکه عرضه شوند و الگوی قابل اعتنایی برای سایر سازندگان قرار گیرند.