سعید رجبی فروتننشان دادن اولین کارت زرد به وزیر ارشاد آن هم به خاطر کیفیت فیلم های سینمایی، کافی بود تا اولین خبرنگار تلفنم را به صدا در آورد. از آن همه حرفی که زدم دو یا سه جمله در این روزنامه و این یادداشت بیشتر نمی توانید چیزی پیدا کنید.
به تجربه دریافته ام که وکلای ملت در تذکرات شان بیشتر به کلی گویی اکتفا می کنند و غیر از نمونه روشن و مصداقی یعنی فیلم "لاله"، در بقیه اوقات سوالات و انتقادات نمایندگان کلی و مبهم است و در پاسخ به آنها معمولاً خواستار ارائه توضیحات بیشتر و نمونه های خاصی می شویم که سبب وهن اسلام و یا ارزشها شده اند.
نماینده سوال کننده در تعریف فیلم فاخر در جلسه مجلس آن را فقط به فیلم های دفاع مقدس محصور و مقید کرد که به نظر چنین اعمال محدودیت و حصری منطقی نیست. از آنجا که نخستین بار فیلم فاخر را نمایندگان مجلس مصطلح کردند و آن را به ادبیات بودجه نویسی افزودند، جا دارد در صدد ارائه تعریف جامع و مانعی برای آن برآیند.
اگر فرض را بر صحت قول و تعریف جناب نماینده بگذاریم، بازهم در سال های اخیر فیلم با موضوع دفاع مقدس کم ساخته نشده است و حداقل نمونه های قابل اعتنایی نظیر؛ روزهای زندگی، ضد گلوله، گلوگاه، چ، ۳۳ روز و نظایر آن قابل اشاره می باشند. مضافا که هر قدر از سال های جنگ فاصله می گیریم باید کیفیت و عمق بیشتری از نظر معنایی و ذوقی به فیلم های جنگی بخشیده شود. مخاطب دهه ۹۰ به راحتی دسترسی به شاهکارهای سینمایی دارد و سواد و درک رسانه ای او به قدریست که هر فیلمی را به صرف موضوع ارزشمند آن نمی پذیرد.
تانی و دوری از شتابزدگی برای آماده سازی فیلم "چ" جز این نیست که همه ظرایف و دقت ها در آماده سازی فیلم مد نظر قرار گیرد تا اتنظارات مخاطب تا حد ممکن برآورده گردد.
همین اقایان نمایندگان فراموش کرده اند که سال گذشته پس از اتمام برگزاری دور تازه ای از جشنواره فیلم های دفاع مقدس طوماری را به نشانه تقدیر از وزارت ارشاد تنظیم کردند؟ موفقیت جشنواره جز این نیست که حاصل سالها خلاقیت و تلاش فیلمسازان در آن به ثمر نشست و اینک نیز جامعه سینمایی باید فرصت داشته باشد که با تامل و طمانینه آفرینش های خود را به سرانجام برساند و سرکوفتی را نشنود.
نمایندگان مجلس اگر عالمانه منتقد کیفیت فیلم ها هستند چرا در گفتگوی رودررو با سینماگران نقطه نظراتشان را با آنها در میان نمی گذارند. نمایندگانی که الحمدلله آداب مناظره را بلدند، باید از فرصت صحبت منتقدانه با جامعه سینمایی استقبال کرده و به جای تعریض هایی چون؛ فیلمسازان تربیت دینی و اسلامی ندارند و فرهنگ اسلامی را نمی شناسند، از در خیرخواهی و رفاقت با آنان وارد شده و متقابلاً دیدگاه ها و منش و بینش سینماگران را بشناسند.
سوال و تذکر نمایندگان در همه ادوار به وزرای ارشاد نشانه رفته و خاص این دولت نیست. نمایندگان دوره نهم مجلس نیز تنها کسانی نیستند که در شیپور انتقاد و سوال دمیده اند، بلکه اسلاف آنها نیز به فراخور و به میزان شناخت شان از هنر سینما، مدیران دولتی سینما را نواخته اند.
آنچه مهم است این واقعیت است که نمایندگان باید قبل از اظهار نظر در باره سینما به قدر کافی آن را بشناسند و سیر تحولات سینما را از گذشته تا حال مطالعه کنند و معاذیر و موانع پیش روی مدیران و سینماگران را بشناسند.
نمایندگان باید پیچیدگی و تناقض های رفتاری را در قبال پاره ای از تولیدات سینمایی درک کنند و برای آن جواب داشته باشند. به عنوان مثال فیلم سینمایی "رسوایی" در مشهد مقدس برای نمایش عمومی مشکلی ندارد و سینماهای مشهد پر فروش ترین گیشه شهرستانی "رسوایی" را دارند ولی در شهر قم امکان نمایش فیلم به خاطر اعتراض جمعیتی از مخالفان فراهم نمی شود. آیا به اعتبار مخالفت جمعی در شهر قم، باید یکسره فاتحه سینما و فیلمسازی را خواند و پویش آن را در مسیری غلط و انحرافی و ضد ارزشی قلمداد کرد.؟
اضافه کردن نظر