آیا رقابت سخت تر می شود؟

تلویزیون ایران بر خلاف یک دهه گذشته که مزیت نسبی آن پخش انحصاری برنامه های رادیویی و تلویزیونی در داخل کشور بود، سالهاست که چنین مزیتی را به دلیل ورود رقبا و مهمانان ناخوانده از دست داده است. با آغاز بکار نسل دوم تلویزیون های ماهواره ای که رویکرد اغلب آنها پخش فیلم و سریال به زبان فارسی است، کار برای صدا و سیمای وطنی دشوارتر از قبل شده است. گسترش کمی شبکه های تلویزیونی و در این اواخر راه اندازی شبکه های آی فیلم و نمایش (فعلا" در تهران) تازه ترین پاسخ عملی رسانه ملی به تحرک رقبا در محیط رقابتی موجود بوده است. آنچه که از قراین پیداست تلویزیون در رقابت برای جذب مخاطب بد عمل نکرده و بازپخش فیلم و سریال های آرشیوی برای تماشاگران چندان هم بی جاذبه نبوده است. به نظر می رسد وقت آن رسیده باشد که در فهرست علل و عوامل کم رونقی شبکه نمایش خانگی نسبت به سال های گذشته، حالا باید گذران اوقات فراغت مردم در پای شبکه هایی جدید سیما را هم افزود. در رقابت بین ویدیو و تلویزیون در ایران کماکان رایگان بودن تماشای فیلم و سریال، برگ برنده ای است که تلویزیون از آن به خوبی سود می برد. عنصر تعیین کننده ای که ویدیو صرفا" با کیفیت بخشیدن به فیلم ها و نشانه رفتن قشر متوسط جامعه – که توانایی خرید نسخه اصلی فیلم را دارد – می تواند حداقل دوام خود را تضمین کند.