سعید رجبی فروتنشاید بعضی ها با خوش خیالی فکر کنند، فعالان شبکه نمایش خانگی نظیر مدیران موسسات ویدیو رسانه یا شرکت های پخش به تبع جو حاکم بر جامعه سینمایی، هر چه کار داشته اند گذاشته اند زمین و بیشتر وقت شان را به دیدن فیلم های جشنواره فیلم فجر اختصاص داده اند و لابد به همین خاطر کار تامین و توزیع فیلم یعنی فعالیت های جاری موسسات شان را ده روزی به حالت تعلیق درآورده اند. همین خوش باوران در ذهن خود تصور موقعیت هایی را می کنند که در فاصله نمایش فیلم ها در سینمای تهیه کنندگان و یا برج میلاد، فعالان سینما و نمایش خانگی در حال خوردن چای یا نسکافه بر سر فیلم های مورد نظر بحث و صحبت می کنند و از کم و کیف همکاری برای عرضه احتمالی فیلم هایی پیشنهاداتی را مطرح می سازند و مدیرانی هم برای رقابت با سایر همکاران وعده های خوبی را به تهیه کننده ها می دهند. ممکن است آنسوتر هم مدیران موسساتی با آنچه که در چهار روز اول جشنواره دیده اند، نگران سبد خالی شبکه در سال آینده باشند و با مرور جدول جشنواره امید به فیلم های باقیمانده ببندند. بعضی هم که با دیدن فیلمی سرکیف آمده اند دنبال همکار و هم سخنی می گردند تا احساسات خود را بروز دهند و…
زهی خیال باطل! اصلاً از این فکرهای خام نباید کرد. نه امسال بلکه سال های گذشته هم اغلب مدیران موسسات چندان با جشنواره همراهی نشان نداده اند و انگیزه ای برای دنبال کردن سیر تولیدات سینمایی و یا دیدن فیلم های بحث برانگیز و حاشیه ساز ندارند. دلیل این امر هر چه باشد قطعاً به تحصیلات و نگرش شخصیت فعالان شبکه، علاقمندی آنها به مباحث فرهنگی، و میزان تعلق خاطرشان به سینمای ایران دارد. اگر فرض را بر نیات و انگیزه های اقتصادی آنان برای ورود به عرصه ویدیو بگذاریم و اصولاً برخی از آنها را تاجران و سوداگرانی بپنداریم که به قصد سود و تجارت چند صباحی در بازار ویدیو به کسب و کار مشغول شده اند، باز هم ضرورت دارد سرمایه گذاران و دلالانی از این دست برای شناخت هر چه بهتر بازار و کالاهایی که دیر یا زود روانه بازار می شوند، در صدد شناسایی آنها برآمده و ارزیابی تقریبی از وضع بازار در سال پیش روی داشته باشند. آنچه که در تماس با شش تن از مدیران موسسات ویدیو رسانه حاصل شد این بود که اکثر آنها نداشتن بلیط یا بی علاقگی به دیدن فیلم ها در ایام جشنواره را بهانه ای برای عدم حضور در جشنواره ساخته و به کار یومیه خود مشغول بودند.
در سوی دیگر ماجرا تشکل تهیه کنندگان سینما برای تحکیم پل ارتباط و دوستی و همکاری باید برای دعوت از مدیران شبکه اهتمام لازم را نشان داده و به بهترین شکل پذیرای آنها در سینماهای جشنواره باشد. اگر سینما و ویدیوی ایران بخواهد خود را از سایه مراحم و رانت های دولتی برهاند و تشخصی صنعتی و تجاری به خود گیرد، نیازمند استفاده از فرصت هایی نظیر جشنواره برای انجام مذاکراه، لابی و گفتگو با طرف های مورد نیاز و علاقه خود می باشد. بدیهی است اگر برای تهیه کننده اکران فیلم و توزیع نسخه ویدیویی آن حائز اهمیت نباشد و دلخوش به دستمزدی باشد که از سرمایه گذار خصوصی و یا دولتی گرفته است، در بر همان پاشنه ای می چرخد که تا حالا چرخیده است. نگاهی به توزیع فیلم هایی که این روزها از سوی یک موسسه وابسته به دولت یکی بعد از دیگری راهی شبکه شده اند کافیست تا دریابیم که اگر نمایش و عرضه این فیلم ها اهمیتی به اندازه تولید آنها داشت، اولاً بدون گذر از اکران عمومی به شبکه ویدیویی نمی آمدند، ثانیاً فاصله ای طولانی بین تولید آنها و عرضه اشان رخ نمی داد، ثالثاً شکست تجاری آنها در اکران محدود عمومی، فهرست فیلم های بی مخاطب را طولانی تر نمی کرد.
اضافه کردن نظر