سعید رجبی فروتنشاید برای بعضی ها این پرسش مطرح شده باشد که چرا در بین مدیران سینمایی کشور، دبیر جشنواره فیلم های ویدیویی و در واقع مدیر یکی از موسسات تابعه سازمان سینمایی به انتقاد از برخوردهای اخیر پلیس ایران برخاسته است؟ آیا سزاوار نبود که حداقل یکی از مدیران ستادی آن سازمان لب به شکوه می گشود و این بار را از دوش همکار اصطلاحاً صف خود بر می داشت؟
در حالی که رییس سازمان سینمایی یکروز پس از موضعگیری دبیر جشنواره فیلم های ویدیویی همان موضع را اتخاذ می کند و پلیس را به خاطر پاره ای از اقدامات فراقانونی سرزنش می کند، آیا اقدام دبیر جشنواره را باید کاری زود هنگام و شتابزده ارزیابی کنیم؟
همسویی نظرات رییس سازمان سینمایی و مدیر عامل موسسه رسانه های تصویری تردیدی را باقی نمی گذارد که نه تنها اظهارات زود هنگام جناب مدیر عامل، از دید رییس سازمان حرف به حقی بوده است بلکه ضرورت داشته است تا در فضای رسانه ای از آن پشتیبانی به عمل آید. واکنش رییس اتحادیه تهیه کنندگان سینما و یکی دو نفر دیگر از تهیه کنندگان سینما موید این واقعیت است که قانون مرز بین نظارت و مسئولیت های دستگاه های مختلف را به روشنی تبیین کرده است و سوای پرهیز سازمانها از مداخله در امور یکدیگر، شایسته است تا در برخورد های سلبی، ظرافت و دقت لازم را در مواجهه با هنجارشکنان صورت دهند. نمایش احتمالی فوتبال در معدودی از سالن های سینمایی تهران ارزش آن را نداشت که پلیس قبل از هرگونه توافق و تشریک مساعی با سازمان سینمایی کاری را کند که شاید ناگزیر بود در پایان ماجرا بدان متوسل شود. به عبارتی پلیس زمانی باید به پلمپ پردیس های سینمایی مبادرت می کرد که همه راهها برای اعمال قانون به روی او بسته بود و مصلحت اجتماعی حکم می کرد که درب های سینما را به روی مردم ببندند و مانع از ابراز احساسات مشترک زن و مرد در برابر تیم های مورد علاقه اشان شود.! خدا کند این حرف فرمانده پلیس جامه عمل پوشد و این نیرو پذیرای نظرات و پیشنهادات مردم و صاحبنظران باشد.
اگراز دید پلیس تماشای فوتبال به صورت مختلط اشکال دارد، پس نظر متفاوت و مغایر دستگاه ذیربط یعنی ارشاد چه محلی از اعراب دارد؟ آیا پلیس نگاهی را که به حضور زنان در سالن سینما برای تماشای فوتبال دارد در امتداد نگاهی است که به حضور زنان در استادیوم های ورزشی دارند؟ واقعاً هیچ فرق و توفیری نباید بین این دو مقوله وجود داشته باشد؟
برگردیم به سوال صدر این یادداشت که دلیل واکنش دبیر جشنواره ویدیویی در برابر اقدامات قابل انتقاد پلیس چه بود؟ به نظر نگارنده پاسخ این سوال را باید در سمت و عنوانی جستجو کرد که آقای عباسیان آن را عهده دار شده است.
از یاد نبریم که ایشان و همکارانش پس از هفته ها کار مستمر و شبانه روزی، تا چند روز دیگر میزبان دهها مهمان خارجی و هزاران بیننده علاقمند برای تماشای بخش های مختلف جشنواره ویدیویی تهران هستند. جشنواره ای که برای نخستین بار در ابعادی چنین گسترده و حرفه ای برگزار خواهد شد و بسیاری از ناظران به نتایج کوتاه مدت و درازمدت آن دل بسته اند. جشنواره ای با این مختصات نیازمند آن است که از هر حیث شرایط برای اجرای آبرومندانه اش فراهم گردد و تمهیدات لازم برای ایجاد فضایی سرشار از امنیت و آرامش برای آن پیش بینی شود. به نظر می رسد رصد اقداماتی از سوی پلیس در آستانه برگزاری این جشن بزرگ، بذر نگرانی را در دل ایشان ایجاد کرده و دبیر جشنواره بیم آن را داشته و دارد که مبادا به دلیل بی تدبیری و خدای ناکرده کاری نسنجیده، اصل حرکت تحت الشعاع حوادث پیرامونی قرار گرفته و حاصل زحمات در منظر ملی و بین المللی به هدر رود.
نگاه دوباره ای بر آنچه که ایشان در نشست مطبوعاتی گفته است، شاید مستقیماً ما را به چنین نیت و دغدغه ای از سوی دبیر جشنواره، دلالت نکند و شاه کلید اظهارات وی دفاع از کیان سینما ایران باشد – که الحق همینگونه بوده است- اما به مصداق الکنایه ابلغ من التصریح، نمی توان از کنار این واقیت هم عبور کرد که اغلب جشنواره های سینمایی کشور در نیمه دوم سال است و تنها جشنواره ای که با طرح امنیت اجتماعی، مقارن گردیده، جشنواره فیلم های ویدیویی است.
امید که با عزم جمعی نهادهای مسئول شاهد جشنواره ای با شکوه و مثال زدنی در روزهای آتی باشیم.
باید به برادران نیروى انتظامى که با این ناهنجارى برخورد قاطع نمودند خسته نباشید و دست مریزاد گفت.
(چون از وفادارى خیرى ندیدم ،فکر کردم خیانت بهتره)