سعید رجبی فروتناولین فیلم مصطفی احمدی در مقام کارگردان چه کیفیتی داشته است، از آن بی خبرم اما «میلیونرمیامی» کار سرو شکل‌داری است و نباید قبل از دیدن فیلم آن را به چوب کمدی‌های سطحی و فراموش‌شدنی بزنید.
به جز انتخاب هوشمندانه و استفاده دوپهلو از نام شهر «میامی» برای عنوان فیلم، تیتراژ ابتدایی اثر بصورت انیمیشن کار شده است و همین که تیم سازنده راضی شده است برای آن هزینه کند و همه چیز را ساده و «باری به هر جهت» برگزار نکند، در وانفسای ساده‌سازی رایج در تولیدات کمدی، ارزشمند است.
پایان بندی «میلیونرمیامی» هم خوب و شسته رفته است و با استفاده از تکنیک ویدیوگرافیک از سرنوشت شخصیت های اصلی فیلم مطلع می‌شویم. حالا دیگر باید تکلیف ما با فیلم «میلیونرمیامی» روشن شده باشد؛ زیرا فیلمی که سازنده آن برای آغاز و پایان فیلمش اینقدر سلیقه به خرج می‌دهد، در اصل ماجرا یعنی روایت مهندسی شده داستان فیلم، حواسش به همه جا هست تا منحنی کشش فیلم بی‌جا سقوط نکند و اشتیاق و انگیزه مخاطب برای پیگیری ماجراهای جالب فیلم به سردی نگراید.
فیلمنامه «میلیونرمیامی» باگ و حفره گل درشتی ندارد و اثر کارگاهی قابل قبولی به شمار می‌رود. با وجود بازیگران توانمندی مثل صابر ابر(رضا) و حمید فرخ نژاد(محسن)، دلیل انتخاب علی قربانزاده بازیگر کم کار و تاحدی فراموش شده سینما و تلویزیون، برای ایفای نقش اصلی(کسری) قدری سوال برانگیز است. با ابن همه «میلیونرمیامی» استثنایی در بین کمدی‌های سری دوزی شده و رایج در سینمای ایران است.
نکته پایانی: در جامعه‌ای که اغلب مردم برای کسب روزی حلال صبح تا شب می‌دوند و جمعیتی هم بی‌پروا به دنبال ثروت‌اندوزی با انواع شیوه‌های رندانه و متقلبانه هستند، «میلیونرمیامی» تصویرگر آدم‌هایی است که در بین دو سر این طیف بیکار ننشسته و با یکی به نعل و یکی به میخ زدن به دنبال از آب در آوردن گلیم بخت خود هستند.
اضافه کردن نظر