سعید رجبی فروتندر جریان بحث پیرامون ضعیف بودن بعضی از فیلم های راه یافته به بخش مسابقه جشنواره فیلم فجر و اظهار نظر صریح دبیر جشنواره که اعتقاد دارد ۲۵ فیلم برای بخش مسابقه کافی به نظر می رسید و رقم فیلم های برگزیده هیات انتخاب نباید به ۳۲ عنوان فیلم بالغ می شد، چند نکته نهفته است. با فرض آنکه هر ۳۲ فیلمی که در جشنواره در حال رقابت با یکدیگر هستند به اتفاق از استاندارد نسبی برخوردار باشند و با اغماض همه آنها را مستحق حضور در چنین جایگاهی بدانیم، یادمان نرود که حدود ۵۵ فیلم سینمایی علیرغم تسامح هیات انتخاب واجد حداقل های لازم برای شرکت در بخش مسابقه جشنواره نبوده اند و هیات انتخاب در مقام مقایسه آنها با آثار منتخب رای بر حذف آنها داده است. معنی این اقدام آن است که هر ساله قریب به دو سوم فیلم های سینمایی ایرانی نه تنها کیفیت لازم را برای درخشش در جشنواره ندارند بلکه اکثر قریب به اتفاق این فیلم ها در اکران عمومی نیز شانسی برای رونق بخشیدن به اکران و جلب تماشاگر ندارند. هیچ بعید نیست که چنین فیلم هایی رنگ پرده را به خود نبینند و خیلی که خوش اقبال باشند مستقیما" راهی شبکه نمایش خانگی گردند. غرض آنکه در انتقاد به حق از تولیدات ضعیف ویدیویی – که از حمایت دولت برای ساخت برخوردار نیستند – از انبوه فیلم های غیر استانداردی که هر ساله حجم قابل توجهی را در سبد سینما به خود اختصاص می دهند، غافل نباشیم زیرا وقتی سرمایه های به هدر رفته مادی و معنوی برای هر فیلم را در عدد فیلم های نازل سینمایی ضرب کنیم، حاصل ضرب نگرانی ها و حسرت عمیقی را بر جا می نهد. کد خبر ۲۵۹
حکایت فیلم های ضعیفی که هر ساله تولید می شوند
جناب فروتن عزیز
فقط یک نکته را می توانم به بحث ارزشمند شما اضافه کنم و آن هم اشاره به آن دسته عناوینی است که قطعاً در جشنواره نمایش داده نمی شوند (یا به دلیل عدم توجه هیات انتخاب و یا به دلیل عدم تمایل تهیه کننده آنها) ولی معمولا در اکران از آنها استقبال هم می شود. گاه به آنها لقب سینمای بدنه و ج و غیره می دهند و گاه توقیفی قلمداد می گردند.