سعید رجبی فروتناین روزها در کنار موج انتقاد و یا دفاع از توزیع فیلم مستند “من روحانی هستم”، جریان موازی دیگری هم موضوع لزوم و یا عدم لزوم پروانه ساخت برای فیلم مستند را به راه انداخته است.
حقیقت مطلب آن است که تاکنون دریافت پروانه ساخت شرط لازمی برای تولید فیلم مستند نبوده است. عده ای داوطلبانه به انجام این کار اقدام می کردند و گروهی نیز برای جلب همراهی و مساعدت دستگاه های دولتی و نیروی انتظامی با مراجعه به ناجی هنر مجوزی را از آن مرکز می گرفتند.
این روزها در غفلتی اشکار؛ بیش از اینکه به ضرورت دریافت پروانه نمایش و توزیع تاکید شود، اشتباهاً بحث انحرافی پروانه ساخت به میان کشیده شده است.!
سازندگان مستند “من روحانی هستم” با هر عقیده و مرامی که دارند، برای احترام به قانون و پایبندی به آن قبل از توزیع و انتشار عمومی فیلم می بایست پروانه و مجوز نمایش آن را می گرفتند. بعید است سازندگان مجموعه که ظاهراً شخصیت حقوقی هم دارند، از این قاعده بی خبر باشند مگر انکه خواسته باشند تجاهل العارف پیشه کنند.
در صورت مراجعه تهیه کننده مستند “من روحانی هستم” به مرجع نظارتی برای دریافت پروانه نمایش سه حالت وجود داشت؛ یا فیلم مجوز می گرفت، یا موفق به انجام این کار نمی شد و یا با اصلاحیه ای روبرو می شد.
در دو حالت اخیر امکان ادای توضیح، روشنگری و تعامل بین متقاضی و مرجع نظارتی وجود داشت و حتی مرجع صدور مجوز می توانست با اغماض مجوز نمایش محدود فیلم را برای نمایش در مراکز خاص صادر کند.
بنابراین بحث پروانه ساخت از اساس انحرافی است و منتقدان دولت با استفاده از این آتو توانسته اند اذهان عمومی را از پروانه نمایش و الزام تهیه کنندگان فیلم برای دریافت آن منحرف سازند.! این نکته از آنجا حائز اهمیت است که تاکنون مرجع نظارتی موضعگیری رسمی برای الزام مستند سازان به دریافت پروانه ساخت اتخاذ نکرده و اطلاعیه ای را در این خصوص صادر ننموده است.
اضافه کردن نظر