سعید رجبی فروتنبرای توصیف سری پنجم مجموعه “شوخی کردم” تعبیری بهتر از همین تیتری که برای یادداشت برگزیده ام، سراغ ندارم. موضوع این قسمت از شوخی کردم با عنوان اعتیاد علیرغم ظاهر طنز آمیز آن، غم و حسرت بزرگی را بر دل کسانی می نشاند که از شیوع بلیه اعتیاد در جامعه سخت نگرانند و آثار و عوارض آن را در ناپایداری زندگی زوج های جوان و مرگ و نیستی مصرف کنندگان مواد اعتیاد آور صنعتی به عینه مشاهده می کنند. اشراف و تسلط تیم نویسندگان مجموعه به معضل اعتیاد در شکل و شمایل کنونی و الگوهای مصرف آن و تبحر اغلب بازیگران در ایفای قابل قبول نقش، از جمله ویژگی های این بخش از” شوخی کردم” است.
نویسندگان مجموعه در پرتو موضوع اعتیاد قدری خطوط قرمز را شکسته و بی پرده از گرفتاری بخشی از هنرمندان و سینماگران به بلای خانمانسوز اعتیاد اشاره کرده و باکی ندارند که پای آلودگی بعضی از سطوح مدیریتی را هم به میان کشند.
تجمع اعتراض آمیز بخشی از معتادان تحصیلکرده به نحوه نمایش معتادان در رسانه های گروهی از ملیح ترین آیتم های این قسمت است. همچنین آیتم بازجویی با بازی مهران غفوریان مانند گذشته دیدنی است. تماشای آیتم توهم زنی با بازی هادی کاظمی و جواد رضویان نشان می دهد که بی جهت عکسی از بازی این دو برای طرح روی جلد انتخاب نشده است. وزن این صحنه کاملاً بر دوش کاظمی و رضویان است. ایضاً آیتم خواستگاری با بازی رادش و نادر سلیمانی. بخش خبری مجموعه با اجرای اختصاصی مدیری گوشه و کنایه هایی به رویکردهای غرب ستیزانه رسانه ملی دارد و به هجو آن می پردازد. “شوخی کردم” تقریباً در اغلب قسمت ها این رویکرد رسانه ملی را به سخره گرفته است که البته قدری احتیاط در این زمینه بد نخواهد بود.!
“شوخی کردم” در ادامه ناگزیر است قدری از رادیویی بودن فاصله گرفته و از عناصر صحنه استفاده موثرتری به عمل آورد.
اضافه کردن نظر