پژواک یک فریاد

ناشر فیلم خودزنی اگر شتابی برای توزیع این فیلم سینمایی هم  نمی کرد، آخرین فیلم عرضه شده در پاییز ۹۲ آنقدر گیرایی و جذابیت داشت که تا مدتی دیگر  خلاء فیلم های تازه را در شبکه به راحتی پرکند.

“هیس دخترها…” ساخته پوران درخشنده نمونه سینمایی است که نه انگ سیاه نمایی به آن می چسبد و نه از دغدغه های اجتماعی یک سینماگر متعهد به دور  است.

“هیس …” از جمله فیلم هایی است که اصطلاحاً case study خوبی برای رشته های روانشناسی، علوم تربیتی و علوم و دانش هایی از این دست است. عنصر کمیابی که سینمای ایران در این سالها در ارائه آن به محافل آکادمیک خست به خرج داده و به اجرای قصه های دم دستی بسنده کرده است.

“هیس…” می تواند شروع خوبی برای شکستن تابوی قصه و وقایعی باشد که پیش از این کمتر سینماگری ریسک روایت هنرمندانه آن را به جان می خرید. تاکیدم بر هنرمندانه بودن بدان خاطر است که در اینگونه مواقع عده ای فرصت طلب یابو برشان می دارد، لباس منجی و مصلح اجتماعی  به تن می کنند و موضوعاتی از این دست را به مبتذل ترین شکل ممکن نیست و نابود می کنند.!

“هیس…” به گنجینه آثار ماندگار سینمای ایران افزوده شد و تلویزیون نیز دیر یا زود سرانجام پخش آن را در دستور کار قرار خواهد داد. برای سینمای ایران این افتخار بس که خالق این فیلم سینماگر زنی است که وجهه خوبی را از سینمای ایران به جهانیان نشان داد و کارنامه سینمایی او نیز گواه صادقی برای لحن و بیان دردمندانه معضلات اجتماعی است.

نقدهایی که در باره فیلم درخشنده منتشر شده است، نافی ارزش های برجسته اثر نیست و بیش از آنکه نقص و ایراد عمده ای را متوجه فیلم کند، واجد ارزش های فنی و زیبایی شناختی هستند و در دایره مباحث تئوریک و محفل های سینمایی قابل طرح هستند.

پنجاه و دومین فیلم شبکه نشان تصویر دنیای هنر را با خود دارد.