در سال های گذشته نمایش فیلم در اتوبوس های بین شهری و قطارهای مسافری همواره محل بحث و مناقشه بوده است . هموطنان متشرعی که با بعضی از فیلم های به نمایش گذشته شده بشدت مخالف هستند و از طرفی هم ناگزیر از تحمل رویت یا شنیدن صدای فیلم می باشند با ارسال نامه های گلایه آمیز خواستار برخورد جدی وزارت ارشاد با این پدیده سیئه ! می شوند . تحلیل من که در این زمینه انعکاس یافت به این شرح است :
۱- با فرض پرداخت حق و حقوق تهیه کنندگان آثار سینمایی و دقت لازم در گزینش آثار سینمایی نمایش آنها در ناوگان اتوبوس رانی کشور به شکل کنونی محل اشکال جدی است زیرا :
الف – مخل آسایش مسافرینی است که قصد استراحت داشته و یا مایل به شنیدن صدای فیلم نیستند .
ب – مجاز بودن فیلم دلیل مورد پسند قرار گرفتن آن توسط عموم مسافرین با مشرب ها ، سلایق و ذائقه های مختلف نیست . واکنش یا اختلاف نظر اعضای یک خانواده در برابر فیلم ها سینمایی شاهد مثال خوبی برای این ادعاست .
ج – سازمان حمل و نقل و راهداری ( وزارت راه و ترابری ) در ایفای وظایف قانونی و نظارتی خود در این خصوص به طور جدی عمل نمی کند و فقط از گذشته تاکنون با درج یک عبارت بر روی بلیطها پذیرای شکایات مسافرین در این خصوص شده است !
۲- به دفعات در گفتگوی حضوری با نمایندگان سازمان حمل و نقل و راهداری ( وزارت راه و ترابری ) غیر قانونی بودن نمایش فیلم در اتوبوس های بین شهری به دلیل فراهم نبودن امکانات و تجهیزات جانبی از جمله گوشی اختصاصی و اعمال سلیقه رانندگان و مهمانداران ، پخش آثار غیر مجاز و تضییع حقوق مالکانه صاحبان آثار گوشزد شده است .
۳- سازمانهای مسئول در امور حمل و نقل مسافر بیشترین مسئولیت را در قبال اعتراضات ابراز شده از سوی مسافرین داشته و موظف به پاسخگویی در این زمینه می باشند . معاونت سینمایی می تواند با اعلام آمادگی برای خرید حقوق آثار سینمایی و یا مشارکت در این امر جهت آن دسته از اتوبوس هایی که مجهز به امکاناتی نظیر هدفون ( گوشی ) می کردند ، در تنظیم فهرستی از آثار مناسب و کمتر محل مناقشه انجام وظیفه کند .
