اولین باری است که به شورای سیاست گذاری جشنواره دعوت شده ام . علیرغم تأخیر من در ورود به جلسه ، اعضا بخشی از پیش نویس مقررات جشنواره را به بحث گذارده و اصلاحاتی را به تصویب رسانده بودند. در ادامه جلسه آقایان شمقدری و سجادپور با طرح ایده های تازه ، واکنش های سایر اعضا را مشتاقانه پاسخ می دهند .
پاره ای از تعابیر و اصطلاحات بیشتر ادبی و عرفانی که در سالیان اخیر بر تارک بعضی از بخش های جشنواره جا خوش کرده اند ، به چالش کشیده می شوند و …
علی الاجمال سودای سیمرغ به عنوان سابق خود یعنی مسابقه سینمای ایران تغییر می یابد .
یکی دو جا هم کلمه شرق یا شرقی حذف و به عبارت مأنوس ایرانی – اسلامی اصلاح می گردد . به پیشنهاد معاون سینمایی ( رئیس جلسه ) عبارتی را برای هدف از برگزاری مسابقه سینمای ایران قلمی می کنم ، به نظرم مقبول افتاد . هرقدر جلوتر می رویم در چهره دبیرجشنواره آقای مسعود شاهی آثار رضایت و خشنودی بیشتری می بینم . برای او و همکارانش مدتی است شمارش معکوس برگزاری جشنواره شروع شده و اضطرابی شیرین به وجودشان رخنه کرده است . هنگام بحث درباره مسابقه آثار ویدیویی می گویم
” با ورود فن آوری های جدید ، لفظ ویدئو پوشش دهنده فرمت هایی مثل اچ دی و دیتا نیست ” . توافق می کنیم تا فراگیر شدن تکنیک ها و روش های جدید ، مسامحتاً ویدئو را بکار ببریم.
هرگاه دقایقی از وقت جلسه به توضیحات آقای حبشی سرپرست دفتر جشنواره های سینمایی در دفاع از عناوینی چون راه فیروزه ، ققنوس زرین ، بیرق طلایی و اصطلاحاتی از این دست می گذرد ، لهجه شیرین این همکار ترک زبان و حکایت های نمکین اش انبساط خاطر را به همراه می آورد
