اعترافات ذهن خطرناک من به عنوان دومین فیلم هومن سیدی نشان داد که او در سیزده قدم اول را درست برداشته و نشستن اش بر صندلی کارگردانی تصادفی نبوده است. سیدی شم و جنم کارگردانی دارد و اگر فیلمنامه خوبی به دستش برسد، می تواند در اجرا ساختار خوبی به آن بخشد و اجزا را درست بچیند. سیزده – نه ۱۲+۱ – اتفاقاً شروع خوب و امیدوار کننده ای برای کسی است که سینمای روز جهان را دنبال می کند و بر آن است تا به فضا و ریتم و آنچه که حاصل ذهن یک کارگردان خلاق است، جان تازه ای بخشد.
رسانه های تصویری را به عنوان یار کمکی شبکه نمایش خانگی بعد از بزرگمرد کوچک این دومین فیلمی است که با مشارکت هنرنمای پارسیان راهی بازار می کند تا در غیابش، کمبود فیلم ایرانی شبکه کمتر به چشم آید.!
به واقع شبکه بدون رسانه های تصویری چیزی کم دارد و تصور اینکه تکلیف پخش ویدئویی آثاری چون فیلم خوب سیزده بدون وجود رسانه های تصویری چه می شود از علامت سوالهای شبکه می باشد.