آخرین فیلم سینمایی توزیع شده در نمایش خانگی به جهاتی برای خانواده ها و خصوصاً پدرها و مادرها خالی از لطف نیست. «یدالله صمدی» در تازه ترین فیلم خود «پدر آن دیگری» کوشیده است تا مضمونی تربیتی را ساز کند و والدین را به صرافت رفتار کُنشمند و عادلانه با فرزندانشان وادارد. «پدر آن دیگری» قصه پسر شش ساله ای است که در واکنش به بد رفتاری و برخورد بدی که با او صورت می گیرد، به عمد و با اختیار از قدرت تکلمش استفاده نمی کند و با کسی حرف نمی زند.
«پدر آن دیگری» داستانش را از رمانی به همین نام وام گرفته است و از قرار پایبندی و وفاداری زیادی به رمان دارد. داستانک های فرعی فیلم نقش تعیین کننده ای در پیشبرد داستان ندارند و جز کشدار کردن زمان داستان و کمی تا قسمتی بدآموزی! خاصیت دیگری ندارند. با این حال «صمدی» داستانش را تا انتها با حوصله و به درستی روایت می کند و فیلمی با استانداردهای تلویزیونی خلق می کند. اگر گریم بد و دافعه برانگیز حسین یاری را نادیده بگیریم، تیم بازیگران در مجموع برای ایفای نقش شان کم نگذاشته اند و بازی های باور پذیر پسر شش ساله و مادر بزرگ او(ثریا قاسمی) در این بین سرآمد هستند.
حرف فیلم روشن است: پدر و مادر به اتفاق باید چتر محبت را بالای سر فرزندانشان باز نگه دارند و بی توجهی و سلب مسئولیت هر یک از آنها لطمات جبران ناپذیری در پی دارد. والدین نمی توانند نقش تربیتی خود را به یکدیگر تفویض کنند؛ زیرا «یک دست صدا ندارد» است.
